Όταν τον Απρίλιο του 2010 η Ελλάδα έμπαινε στα μνημόνια λίγοι ήταν αυτοί που μπορούσαν να φανταστούν πόσο πολύ και πόσο γρήγορα θα άλλαζαν τα πράγματα στη χώρα. Μια άλλη Ελλάδα ήρθε στην επιφάνεια, φτωχοποιημένη, απαισιόδοξη, ανορθολογική, δήθεν αδικημένη και εν τέλει αντιδρούσα, δίχως όμως να έχει τίποτα ουσιαστικά να προτείνει ως λύση.
Οι εκλογές του Μαϊου αρχικά και του Ιουνίου του 2012, ανατάραξαν συθέμελα και το πολιτικό σκηνικό, τόσο με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, όσο κυρίως με την τεράστια πτώση του ΠΑΣΟΚ, που είχε ως συνέπεια να σχηματιστεί ένας νέος μίνι δικομματισμός, που όμως είχε στον πυρήνα του, εντονότερα από ποτέ, το στοιχείο του λαϊκισμού.
Από την αρχή πίστευα πως, μετά την ίδια τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ υπήρξε το δεύτερο μεγαλύτερο θύμα της κατάστασης αυτής που τότε διαμορφώθηκε στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει πως δεν έκανε λάθη, και μάλιστα ορισμένα πολύ σημαντικά, αλλά εν τέλει πλήρωσε και τα πολλά σωστά του διαχειριζόμενο μόνο του ένα βάρος που σίγουρα δε μπορούσε κανείς μόνος του να σηκώσει.
Η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, που συνεχίστηκε μέχρι το ιστορικό χαμηλό του 2015, έφερε λοιπόν στην επιφάνεια τον ΣΥΡΙΖΑ, που δίχως αναστολές αφέθηκε στη γοητεία του αντιμνημονιακού λαϊκισμού και εν τέλει γέννησε το πολιτικό τερατούργημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που κυβέρνησε τη χώρα την περίοδο 2015-19 φτάνοντάς την στο χείλος της καταστροφής των Ιούλιο του 2015.
Από το 2019 ζούμε την πραγματικότητα μιας άλλης κυβέρνησης, που θα ήθελε πολύ να μοιάζει στο «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, μα περισσότερο θυμίζει τις συντηρητικές εκείνες κυβερνήσεις που έχουν μεγάλη ευθύνη για την ελληνική χρεοκοπία.
Επαγγέλθηκε ο σημερινός Πρωθυπουργός τη δήθεν επιστροφή στην κανονικότητα, ενώ την ίδια στιγμή έδειχνε ξεκάθαρα την προτίμησή του στον ΣΥΡΙΖΑ ως αντίπαλό του, επιδιώκοντας να κεφαλαιοποιεί, κάτι που κατάφερε, τις ψήφους του αντισύριζα μετώπου κυριαρχώντας στο χώρο του κέντρου.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ εγκαταλείπει τις πολιτικές ισορροπίες του πρόσφατου παρελθόντος και δείχνει πλέον ώριμο και αποφασισμένο, αφενός να ξανακερδίσει το ζωτικό χώρο του κέντρου, και αφετέρου να αποτελέσει το σύγχρονο προοδευτικό πόλο που θα δημιουργήσει την ελπίδα για κάτι πραγματικά καινούργιο.
Ξαναγίνεται ζωντανό στη γειτονιά , στο καφενείο , στα στέκια της νεολαίας στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στους χώρους διανόησης και πολιτισμού, στην αυτοδιοίκηση.
Και οι πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές απέδειξαν πως το κίνημα έχει και πληθώρα ικανών στελεχών, αλλά και πλουραλισμό πολιτικών απόψεων που μπορούν να το καταστήσουν κυρίαρχο από το χώρο του κέντρου μέχρι αυτόν της ευρύτερης ανανεωτικής αριστεράς, σε μια δημιουργική πορεία που θα φέρει την παράταξή μας στη διακυβέρνηση του τόπου ίσως συντομότερα του αναμενομένου.
Τα δύσκολα χρόνια για τη ΠΑΣΟΚ , το δημοκρατικό κέντρο και την κεντροαριστερά, έχουν περάσει και το μέλλον μπορεί να κερδηθεί δημιουργώντας μια σύγχρονη ρεαλιστική δημοκρατική πρόταση εξουσίας κόντρα στο συντηρητισμό και τον πολύχρωμο λαϊκισμό που τόσα δεινά έχουν επιφέρει και στη χώρα μας.
Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει λοιπόν για τα καλά και σύντομα θα αποτελέσει τον πόλο που θα αλλάξει την γκρίζα για τους πολίτες σημερινή εικόνα της χώρας μας.
Αυτή η μάχη και αξίζει να δοθεί και θα κερδηθεί!
Πηγή: Καρφί 16/11
