Γράφει η Άννα Αγγέλου
Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι του ανθρώπου από την ηλικία των 6 ετών μέχρι την ενηλικίωση του, άρα είναι φανερό ότι έχει ισχυρή επίδραση πάνω στην διάπλαση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του. Όμως το σχολείο δεν ήταν πάντα όπως το γνωρίζουν οι σημερινοί μαθητές.
Το σχολείο τότε που είμασταν παιδιά ,ήταν μέσα στην ψυχή μας .Ήταν πολύ σημαντικό για τη ζωή μας πηγαίναμε εκεί πολλές ώρες της ημέρας κερδίζοντας γνώσεις αλλά βέβαια το πιο ενδιαφέρον του σχολείου για όλους τους μικρούς μαθητές είχαν τα διαλείμματα, οι σχολικές γιορτές και οι εκδρομές .Ενώ δύσκολες στιγμές ζούσαμε όταν μας καλούσε στο γραφείο ο διευθυντής για κάποια επίπληξη αλλά και όταν έφτανε η ημέρα που πέρναμε βαθμούς και δεν ξέραμε τι θα ακούσουν οι γονείς μας για τις επιδόσεις μας .
Περνούσαμε καλά με τους αγαπημένους μας συμμαθητές και είχαμε ιδιαίτερο δέσιμο πάντα με «τον διπλανό μας».. Φοβόμαστε το δάσκαλο αλλά και τον λατρεύαμε.
Το σχολείο ήταν ένα στοιχείο της ζωής μας που συνδεόταν με τα όνειρά μας και με τις φιλοδοξίες μας.
Το σχολείο γνωρίζαμε ότι ότι θα μάς άλλαζε τη ζωή με τις γνώσεις που θα αποκτούσαμε .Αν κάνουμε μια αναδρομή στην εποχή των παππούδων μας τα σχολεία δεν είχαν κυλικείο ούτε κάγκελα μόνον μια πόρτα που συνήθως ήταν κατευθείαν σε κάποιο δρόμο.
Αργότερα μπήκε το κυλικείο και τα περιφραγμένα προαύλια .Τα Σάββατα τα παιδιά πήγαιναν κανονικά στο σχολείο.Υπήρχαν πρωινά και απογευματινά τμήματα για να βολεύονται όλοι .Μέρος της σχολικής ζωής ήταν το κουδούνι που χτυπούσε συνήθως ο επιστάτης του σχολείου.
Στα διαλείμματα τότε έπαιζαν έτρεχαν ή έτρωγαν κουλούρι με κασέρι και την κλασική ψιλό λαδωμένη τυρόπιτα. Τα παιδιά σήμερα στα διαλείμματα ανταλλάσσουν mms ή sms με τα κινητά τους και έχουν πολλές επιλογές για κολατσιό..
Παλιά, οι τάξεις είχαν μια έδρα ξύλινη πάνω συνήθως σε βάθρο για να βλέπει ο δάσκαλος τις σειρές των πίσω θρανίων που συνήθως επέλεγαν να καθίσουν το πιο «φρόνιμα» παιδιά της τάξης , έναν μαυροπίνακα με γύρω του εικόνες σχετικές με τα σπουδαιότερα μαθήματα και θρανία με καρέκλες ενωμένα μεταξύ τους, φτιαγμένα από ξύλο και αυτά.
Υπήρχε πάντα η σημαία μας μέσα στην τάξη .Ενίοτε υπήρχε η υδρόγειος και καμμία φορά και ένας «σκελετός» για να μάθουν το ανθρώπινο σώμα ..θέαμα μακάβριο μεν αλλά προκαλούσε πολλά γέλια μεταξύ των μαθήτων.
Πριν ξεκινήσει το μάθημα καθημερινά και όχι μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις ,γινόταν η προσευχή .Μόλις τελείωνε όλα τα παιδιά
πολλές φορές τραγουδούσαν τον Εθνικό ύμνο.
Δυστυχώς τα σημερινά παιδιά όλο αυτό το τελετουργικό το βλέπουν ολίγο σουρεαλιστικό όμως διατηρούσε ζωντανή τη Εθνική μας ταυτότητα σε μια εποχή που χωρίς internet και κάποιες φορές χωρίς καν μια τηλεόραση τα περισσότερα δεν γνώριζαν τι γίνεται στον κόσμο.
Ήταν μια εποχή πολύ διαφορετική και πολύ πριν την Παγκοσμιοποίηση.Τώρα απλά επιλέγεις γλώσσα και τοποθεσία στο laptop και αρκεί με αυτόν τον τρόπο να δηλώσεις απο ποια γωνιά του πλανήτη κατάγεσαι.
Τα 106 χρόνια της μαθητικής ποδιάς
Ήταν 8 Μαΐου του 1876 όταν το υπουργικό συμβούλιο εκδίδει απόφαση στην οποία ανακοινώνεται η καθιέρωση στολής, με την οποία οφείλουν να είναι ενδεδυμένοι οι μαθητές των σχολείων.
Η μαθητική ποδιά μπλε χρώματος σηματοδότησε μια ολόκληρη
εποχή .Στα χρόνια που ακολούθησαν το ντύσιμο των μαθητών έγινε πεδίο ανταγωνισμού εμφανίσης και πολλές φορές και επίδειξης πλούτου .
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1982, εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας με την υπογραφή του Λευτέρη Βερυβάκη φτάνει στα σχολεία ανά την Ελλάδα και αναρτάται στους πίνακες ανακοινώσεων. Η ποδιά του σχολείου περνάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…
Οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν μπλέ τετράδια και να ντύνουν με διαφάνεια τα βιβλία τους που 
πάντα είχαν μια τεράστια ετικέτα στο κέντρο με το όνομα τους και έπρεπε να τα προσέχουν μέχρι το τέλος της χρονιάς γιατί δύσκολα τα αντικαθιστούσαν .
Σήμερα οι μαθητές έχουν δωρεάν βιβλία πρόσβαση σε πολλούς τρόπους διδασκαλίας ,laptop και μαθαίνουν ότι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο άμεσα.
Τα τετράδια πια έχουν ότι εξώφυλλο αρέσει σε κάθε παιδί και οι τσάντες εντυπωσιακά σχέδια που δεν θυμίζουν σε τίποτε τις τετράγωνες σκληρές και βαριές μαθητικές τσάντες άλλων εποχών.
Τα χρόνια πέρασαν τα σχολεία άλλαξαν και ανοίγουν και πάλι για υποδεχθούν τους μαθητές.
Όπως και να έχει τα χρόνια του σχολείου τα αναπολούμε πάντα με νοσταλγία στην ενήλικη ζωή μας.Μόνον τότε καταλαβαινουμε την ανεκτίμητη αξία τους .Τότε που όλη μας η αγωνία ήταν αν μας «σηκώσει» ο δάσκαλος αδιάβαστους να πούμε μάθημα η τι βαθμό θα πάρουμε …
Τελικά, όπως αποδεικνύεται η εξέλιξη σε όλα τα πράγματα με το πέρασμα των χρόνων έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της.
Με τα σημερινά μέσα που έχουν στην διάθεση τους οι μαθητές ,η σχολική ζωή είναι τελείως διαφορετική απο την δική μας η πρόσβαση στη μάθηση είναι πολύ πιο εύκολη και μακάρι σε αυτήν να έχουν ίσες ευκαιρίες όλα τα παιδιά του κόσμου.
👉 ακολουθήστε την σελίδα μας στο facebook για περισσότερη ενημέρωση και όλα τα θέματα που αφορούν την επικαιρότητα https://www.facebook.com/enjoynews.gr/
