Ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος είναι Έλληνας κληρικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο, νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και θεολογία στο ΕΚΠΑ.
Έχει πεί:
1. Οι άνθρωποι δεν ενεργούν ανεύθυνα επειδή είναι άρρωστοι , αλλά είναι άρρωστοι επειδή λειτουργούν ανεύθυνα.
2. Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να αρνηθεί την πραγματικότητα , να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα ή να προσπαθήσει να την αλλάξει και αν δεν τα καταφέρει , να μην επιτρέψει να τον παραμορφώσει.
3. Ο ψυχοθεραπευτής λειτουργεί σαν τους πιο επικίνδυνους γονείς εξευμενίζοντας κολακεύοντας και νανουρίζοντας διαρκώς τον ψυχοθεραπευόμενο . Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο ο μεν ψυχοθεραπευτής εξασφαλίζει μακροχρόνιο και σταθερό εισόδημα , ο δε ψυχοθεραπευόμενος χάνει την ζωή του.
4. Οπραγματικά ώριμος άνθρωπος είναι εκείνος που εκτιμά σωστά τις συνέπειες των πράξεών του.
5. Από την γέννησή μας ως το θάνατό μας έχουμε ανάγκη να αγαπούμε και να μας αγαπούν. Σε όλη μας τη ζωή η υγεία μας και η ευτυχία μας εξαρτώνται από την ικανότητά μας να ικανοποιούμε αυτή την ανάγκη.
6. Βασικό στοιχείο της αγάπης είναι ότι δεν έχει όρους και ανταλλάγματα.
7. Με τα όρια που βάζουν οι γονείς στα παιδιά τους τους λένε “σας αγαπούμε και νοιαζόμαστε για σας” και εκείνα παραβαίνοντας τα όρια λένε στους γονείς “απόδειξέ το”.
8. Είτε μας αγαπούν είτε όχι , για να αισθανόμαστε ότι έχουμε αξία ,χρειάζεται να αξιολογούμε τη συμπεριφορά μας και να την βελτιώνουμε αν είναι κατώτερη από αυτή που θα μπορούσε να είναι.
9. Η αγάπη δεν είναι ένα ένστικτο που το έχει κανείς χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια.
10. Ένας υπεύθυνος άνθρωπος κάνει αυτό που του δίνει το αίσθημα ότι έχει αξία για τον εαυτό του και για τους άλλους. Είναι διατεθειμένος να δοκιμάσει κάποια στέρηση προκειμένου να αισθάνεται ότι αξίζει ως άνθρωπος.
Μάλιστα σε συνέντευξη του το 2019 μιλάει για την ηλικία και τον καρκίνο :
“Είμαι 89. Η ζωή μου έχει τελειώσει. Θα ζήσω 1,2,3 χρόνια ακόμη.
Το δεύτερο μισό της ζωής ήταν πιο σημαντικό. Κανείς δεν με είπε χαρισματικό στο πρώτο μισό. Με λένε τώρα.
Υπάρχει μια αντίληψη ότι η νεότητα είναι σημαντική για τον άνθρωπο και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να επανέλθουμε σε αυτήν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία να θέλουμε να μοιάσουμε στην εποχή που ήμασταν ανώριμοι.
Στο δεύτερο μισό της ζωής αποκτούμε χαρίσματα εσωτερικά, ψυχικά που είναι πολύ σημαντικότερα από αυτά της νεότητας.
Έχω κι εγώ καρκίνο. Τα τελευταία 6-7 χρόνια έχω καρκίνο του προστάτη.
Ξέρω ότι δεν θα πεθάνω από αυτό.
Ο καρκίνος μάλλον μ έχει ξεχάσει.
Στον ψυχολόγο που πήγα είπα πως νομίζω ότι οφείλεται σε μια απώλεια.
Τα συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν αποθηκεύονται στο σώμα.
Έχουμε ψυχοσωματικές αρρώστιες γιατί είμαστε ψυχοσωματικοί.
Η αιτία του καρκίνου οφείλεται σε μια απώλεια.
Το ξέρουμε από τον Ιπποκράτη.
Ένας άνθρωπος θα νοσήσει επειδή είναι εχέμυθος, εσωστρεφής, πολύ κτητικός, έχει πολύ μεγάλη ανάγκη για έλεγχο, φόβο μην χάσει, μην χάσει ό,τι κατέχει.
Όσοι δεν αφήνουν να εκδηλωθεί η θλίψη για μια απώλεια απειλούνται πολύ σοβαρά.
Το υγιές πένθος αποκλιμακώνεται. Ένα πένθος δεν τελειώνει και δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ. Μπορεί όμως να είναι υγιές, όχι παθολογικό.
Πρέπει να μιλήσετε πολύ σε ανθρώπους που σας ακούν με τα σωθικά τους.”
