Η ζωή της ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο με περιπέτειες, δόξα, απογοητεύσεις και μεγάλους έρωτες.
Βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια, βουτηγμένα στο πένθος, αφού έχασε και τους δύο της γονείς σε μικρή ηλικία. Απ’ το στόμα της δεν βγήκε ποτέ η λέξη «μπαμπάς», αλλά ούτε θυμάται να φωνάζει και τη λέξη «μαμά».
«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται σπίτι μας είχαμε συνέχεια πένθος»
Σε ηλικία 15 ετών, λοιπόν, λαμβάνει μέρος στα καλλιστεία, δηλώνοντας ψεύτικα στοιχεία. Ψηλή, εντυπωσιακή ξανθιά με αγαλματένιο σώμα κέρδισε τον τίτλο της Στάρ Ελλάς .Σχεδόν ένα μήνα μετά, το νεαρό κορίτσι θα βρεθεί στην Νέα Υόρκη για τον διαγωνισμό Μις Υφήλιος 1959.
Δεν θα κερδίσει κάποιο τίτλο, αλλά θα μείνει στην Αμερική όπου θα εργαστεί σαν μοντέλο, αλλά για να μπορέσει, να επιβιώσει, και σαν πωλήτρια σε κατάστημα, σε συσκευασίες δεμάτων, ως σερβιτόρα και σε πολλές δουλειές που θα της επέτρεπαν να επιβιώσει αξιοπρεπώς.
Το 1961, ο Γιάννης Δαλιανίδης την εντοπίζει και τη διαλέγει για πρωταγωνίστρια στην ταινία «Κατήφορος». Η τεράστια επιτυχία της ταινίας έκανε την Ζωή Κουρούκλη όπως ήταν το πραγματικό της όνομα σε Ζωή Λάσκαρη μια από τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής και αγαπημένη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου.
Ζωη Λάσκαρη -Νίκος Κούρκουλος
Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής.
Ήταν η μόνη ηθοποιός στον ελληνικό κινηματογράφο που συνεργάστηκε μόνο με μία εταιρία παραγωγής σε όλη την κινηματογραφική της καριέρα. «Ο Φίνος ήθελε να με υιοθετήσει. Τον θεωρούσα οικογένεια μου».
Ζωη Λάσκαρη -Μάνος Κατράκης.
Το 1970 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ», ενώ ακολουθούν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες.
Τον Οκτώβριο του 1985 έγινε η πρώτη Ελληνίδα πρωταγωνίστρια που εμφανίσθηκε γυμνή σε φωτογράφηση της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού «Playboy»
Tο 2003 ίδρυσε την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρο «Αθηναΐδα» στην Αθήνα. Το 2005 ανέβασε το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Το 2013, τιμήθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο.
Oι έρωτες της Ζωής
Η ίδια είχε πεί : Εγώ είχα το ελάττωμα να ερωτεύομαι. Έτσι, στα νιάτα μου δεν έβλεπα ποτέ τι συνέβαινε γύρω μου, αν κάποιοι ήταν ερωτευμένοι μαζί μου, αλλά μόνον ότι συνέβαινε στο σπίτι μου. Και στο σπίτι μου δεν έπεφτε ξερός ο άνδρας που είχα δίπλα μου, αλλά έπεφτα εγώ ξερή. Ένιωσα έντονους έρωτες και είμαι ευτυχής για αυτό. Άλλωστε, ο ανέραστος άνθρωπος είναι σακάτης
«Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτεύονταν τη Λάσκαρη και όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν 
….τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι. Γιατί ήθελαν να με βλέπουν όπως με είχαν στο μυαλό τους. Ενώ εγώ ήθελα να με βλέπουν όπως είμαι».
Η προσωπική της ζωή πάντα απασχολούσε τον Τύπο και πολλές σχέσεις της είχαν συζητηθεί –κυρίως αυτή με τον Τόλη Βοσκόπουλο η ίδια είχε πεί:
«Ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου ο Τόλης. Ήταν μία πολύ έντονη σχέση».
Αργότερα παντρεύεται τον Πέτρο Κουτουμάνο με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη Μάρθα.
Ο πλούσιος μεγαλοεπιχειρηματίας η σταρ του σινεμά θα μείνουν πίσω από τα ανάκτορα στην οδό Λυκείου .
Αν και την έχουμε δει νύφη από τον πρώτο της γάμο με τον Πέτρο Κουτουμάνο, δεν την είδαμε ποτέ νύφη στο πλευρό του Λυκουρέζου.
Οι δυό τους παντρεύτηκαν κρυφά στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, χωρίς φωτογράφους και χωρίς ρεπόρτερ.
Μία Καρμική σχέση από τον οποίο απέκτησαν τη κόρη τους Μαρία Ελένη.
Σε μια φάση του γάμου της είχε πει για τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο:
«Είναι ο άντρας της ζωής μου. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως είναι εύκολο να χωρίσεις. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις ένα γάμο»
Η Ζωή Λάσκαρη βρέθηκε νεκρή στα 73 της χρόνια στο κρεβάτι της,το πρωινό της 18ης Αυγούστου 2017, στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη.
Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος την αποχαιρέτησε με έναν σπαρακτικό επικήδειο:
«Σου στάθηκα μια φορά και εσύ μου στάθηκες δέκα. Δεν βρίσκεται άνθρωπος που να σου μοιάζει. Έφυγες τις ημέρες που κοιμήθηκε η Παναγία μας. Την τελευταία μας κοινωνία την λάβαμε μαζί, μπροστά στην Παναγία. Πάντα με συγχωρούσες. Σ’ ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες και σ’ ευχαριστώ για όλα όσα θα μου δίνεις. Το στεφάνι που μας έδεσε πριν από 41 χρόνια είναι και θα παραμείνει όπως το θέλεις, ζωντανό και φωτεινό».
Η Ζωή τελικώς ήταν πηγή ζωντάνιας και αγάπης για τους ανθρώπους της.
