Η θερινή ώρα (Day Time Saving ή Summer Time στα αγγλικά) είναι ένα μέτρο που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά τον 20ο αιώνα για την καλύτερη αξιοποίηση του ηλιακού φωτός κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και τη συνακόλουθη εξοικονόμηση ενέργειας.
Η πρακτική αυτή προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο έναν από τους Ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.Το 1784, όταν υπηρετούσε ως πρεσβευτής στο Παρίσι, έβλεπε τους Παριζιάνους να ξυπνούν νωρίς για να κάνουν οικονομία στα κεριά και να αξιοποιούν καλύτερα το φως της ημέρας.
Ήταν το καλοκαίρι του 1916 όταν για πρώτη φορά εφαρμόστηκε η αλλαγή ώρας στη Γερμανία και μάλιστα εν μέσω πολέμου.
Ο λόγος ήταν η ανάγκη προκειμένου το ανθρώπινο δυναμικό να μπορεί να παράγει με το φώς της ημέρας πολεμικό υλικό χωρίς να καταναλώνει ηλεκτρικό ρεύμα.
Στην Ελλάδα δοκιμαστικά εφαρμόστηκε το 1932 στο χρονικό διάστημα από 6 Ιουλίου έως 1η Σεπτεμβρίου, κατά το οποίο τα ρολόγια τέθηκαν μία ώρα μπροστά. στη συνέχεια όμως εγκαταλείφθηκε.
Στην συνέχεια το 1952 επανήλθε για ένα μικρό χρονικό διάστημα από 1 Ιουλίου – 2 Νοεμβρίου αλλά εγκαταλείφθηκε εκ νέου, επειδή δεν πρόσφερε εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με έκθεση της Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών – Πειραιώς (νυν ΔΕΗ).
Την δεκαετία του 1970 η Ευρώπη αντιμετώπιζε μεγάλη ενεργειακή κρίση Έτσι το 1973, αποφασίστηκε η υιοθέτηση της θερινής ώρας από το μεγαλύτερο μέρος των κρατών της.
Μεταξύ αυτών των χωρών και η Ελλάδα η οποία το εφάρμοσε πια το 1975.Έτσι απο τις 13 Απριλίου 1975, εν μέσω της Α’ Πετρελαϊκής Κρίσης η θερινή ώρα ήρθε για να μείνει.
