Στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και πολιτισμού, λίγες στιγμές έχουν μείνει τόσο ανεξίτηλες στη συλλογική μνήμη όσο το θρυλικό Πάρτυ στη Βουλιαγμένη που διοργάνωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης το καλοκαίρι του 1983. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα μουσικό γεγονός. Ήταν μια γιορτή ελευθερίας, έκφρασης και ενότητας, μια στιγμή που αποτύπωσε το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής.
Σαν σήμερα στις 25 Ιουλίου 1983, πάνω από 70.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην παραλία της Βουλιαγμένης για να συμμετάσχουν σε ένα πάρτι-έκπληξη, χωρίς προηγούμενο για τα ελληνικά δεδομένα. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, οραματίστηκε ένα μεγάλο beach party, εμπνευσμένο από τα αντίστοιχα της Καλιφόρνια και της δεκαετίας του ’60, και το έκανε πραγματικότητα.
Ο ίδιος, φορώντας μαγιό, βγήκε στη σκηνή πάνω σε μια πλωτή εξέδρα μέσα στη θάλασσα και ξεκίνησε ένα πρόγραμμα γεμάτο μουσική, χορό, σαρκασμό και κοινωνικά υπονοούμενα.
Μαζί του εμφανίστηκαν καλλιτέχνες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Τάνια Τσανακλίδου και η Αφροδίτη Μάνου, σε μια εντυπωσιακή σύμπραξη.
Στην βραδιά συμμετείχαν (με σειρά εμφάνισης) οι: Νέλλη Σεμιτέκολο, Μανώλης Μικέλης με την Big Band, Λία Βίσση, Μαντώ Σταματοπούλου, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Χορωδία και μαντολινάτα Φώτη Αλέπορου, Διονύσης Σαββόπουλος, Three and the Koukos Band, Αφροδίτη Μάνου και Γιώργος Νταλάρας. Τη βραδιά μετέδιδε ζωντανά από το Α’ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ο Γιάννης Πετρίδης.
Η Ελλάδα …. Χόρευε στη παραλία!
Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής και ρεπορτάζ από εφημερίδες, περισσότεροι από 70.000 έως και 100.000 άνθρωποι κατέβηκαν στη Βουλιαγμένη, άλλοι λένε ακόμα και 150.000, αριθμός ανήκουστος για τα τότε δεδομένα, χωρίς καν προώθηση από τα ΜΜΕ. Δεν υπήρχαν social media, ούτε χορηγοί, ούτε εισιτήρια. Και όμως, η προσέλευση ήταν συγκλονιστική.
Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης, από το ύψος του Αγίου Δημητρίου και κάτω, ήταν ακινητοποιημένη για ώρες. Από νωρίς το απόγευμα, χιλιάδες αυτοκίνητα, μηχανάκια, λεωφορεία και ποδήλατα με κατεύθυνση τη θάλασσα, σχημάτιζαν ένα ατέλειωτο κομβόι. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γέμισαν ασφυκτικά, ενώ πολλοί περπάτησαν χιλιόμετρα με τα πόδια, κουβαλώντας ψάθες, ψυγειάκια και κιθάρες, απλά και μόνο για να είναι εκεί.
Ορισμένοι θυμούνται ότι η διαδρομή από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τη Βουλιαγμένη μπορούσε να κρατήσει έως και 4 ώρες, σε συνθήκες κυκλοφοριακής παράνοιας. Πολλοί άφησαν τα αυτοκίνητά τους στην άκρη του δρόμου και συνέχισαν πεζοί. Η Αθηνών-Σουνίου θύμιζε μουσικό φεστιβάλ, γεμάτη με κόσμο να χορεύει,και να τραγουδάει.
Το πλήθος ήταν ετερόκλητο – από πιτσιρικάδες μέχρι οικογένειες, φοιτητές, καλλιτέχνες και πολιτικοί, όλοι μπλέχτηκαν σε έναν αυθόρμητο χορό στην άμμο. Δεν υπήρχε εισιτήριο. Δεν υπήρχαν διακρίσεις. Δεν υπήρχε πρόγραμμα με την αυστηρή έννοια. Υπήρχε μόνο η διάθεση για ζωή.
Ήταν η Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση, που αναζητούσε την ταυτότητά της μέσα σε έναν ρυθμό ελευθερίας και αισιοδοξίας. Ο Κηλαηδόνης, με το χαρακτηριστικό του χιούμορ και τη ρομαντική του προσέγγιση στα πράγματα, έδωσε στο κοινό αυτό ακριβώς που ήθελε: μια αυθεντική εμπειρία.
«Ένωσα τρία τραγούδια μου :τα Θερινά Σινεμά (το σημείο που λέει Είναι Κάτι Νύχτες με Φεγγάρι), το (Πάμε μια Βόλτα) Στη Βουλιαγμένη και το (Θέλω ένα Βράδυ να κάνω ένα) Πάρτι». Αυτό δήλωσε λίγο καιρό μετά τη χρυσή διοργάνωση της υπαίθριας συναυλίας στη Βουλιαγμένη, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης περιγράφοντας την ιδέα που τον οδήγησε στην ιδέα αυτής της μοναδικού γεγονότος.
Η Σημασία και η Κληρονομιά
Το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη δεν ήταν απλώς ένα καλοκαιρινό γεγονός. Κατέληξε να γίνει σύμβολο μιας εποχής. Ακόμη και σήμερα, 42 χρόνια μετά, αναφέρεται ως η απόλυτη μουσική βραδιά, η γιορτή που συνδύασε την τέχνη με την κοινωνική έκφραση. Ήταν μια πρόβλεψη για το πώς θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα αν πίστευε περισσότερο στον εαυτό της, στην ελευθερία και στη δημιουργικότητα.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, με τη σεμνότητα και το ιδιαίτερο στυλ του, δεν επιδίωξε ποτέ να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του event. Αντίθετα, το άφησε να μιλήσει μόνο του – και αυτό ακριβώς έκανε. Για δεκαετίες.Ο Λουκιανός έδειξε με το πάρτυ του ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να γελάσουμε – και να ζήσουμε – όλοι μαζί.
Σε μια εποχή που η συλλογικότητα δείχνει να έχει χαθεί, το Πάρτυ της Βουλιαγμένης θυμίζει ότι κάποτε, έστω για ένα βράδυ, η Ελλάδα χαμογέλασε ενωμένη στην ακροθαλασσιά. Και ο Λουκιανός, με το πιάνο και το βλέμμα του, ήταν εκεί για να το καταγράψει.
Το 2018, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Λουκιανού, ο Δήμος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης και το ΤΑΥΠΕΔ στο οποίο ανήκει η πλαζ, έδωσαν το όνομα του Λουκιανού στην πλαζ της Βουλιαγμένης.
