Γράφει ο Dr Ηλίας Στεργάκος 
Οι ιστορικοί δεσμοί, το οικονομικό συμφέρον και πολιτικοί στοχασμοί – στην Γερμανία κατοικούν 1,4 εκατομμύρια ψηφοφόροι τουρκικής καταγωγής – είναι οι κύριες αιτίες δια τις οποίες η Καγκελάριος Μέρκελ υψώνει τοίχος (μαζί με άλλους συμφεροντολόγους της Ευρώπης) στα δίκαια αιτήματα της Κύπρου και Ελλάδος κατά της Τουρκίας. Από την 35η παράγραφο του κειμένου των συμπερασμάτων το οποίον εκδόθη από τη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου διαφαίνεται ότι, διά να απαλύνει, εάν όχι διά να εξαλείψει κάθε ευθύνη διά όποια μέτρα ίσως παρθούν εναντίον της Τουρκίας, η ΕΕ (Γερμανία) ζητά την συνεργασία των ΗΠΑ (ώστε, όπως φαίνεται, να επωμιστούν οι ΗΠΑ σαν κυριαρχούσα δύναμη, και την ευθύνη).
Τώρα, το εκδοθέν κείμενο συμπερασμάτων ούτε καν αναφέρει την λέξη «κυρώσεις» διά τις έκνομες ενέργειας της Τουρκίας στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδος. Αρκείται σε μια πρόταση μόνο στην 30η παράγραφο της οποίας η μετάφρασης είναι: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σημειώνει την απόσυρση από την Τουρκία του πλοίου Orc Reis και επιμένει σε συνεχόμενη αποκλιμάκωση ώστε να επιτρέψει την πρώιμη επανάληψη και ατάραχη συνέχιση απευθείας εξερευνητικών συζητήσεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας». Διά τις παράνομες γεωτρήσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, το Συμβούλιο καλείται να υιοθετήσει επί πρόσθετα «περιοριστικά μέτρα» στον κατάλογο που ανακοινώθηκε στις 11 Νοεμβρίου, 2019. Επί προσθέτως, καταδικάζει την μονομερή Τουρκική ενέργεια στα Βαρώσια και υποστηρίζει την λύση του Κυπριακού προβλήματος δια μέσου του ΟΗΕ.
Δια να υποστηρίξουν την θέση τους, οι πολέμιοι των κυρώσεων, όπως ο Βούλγαρος Μπόλικο Μπορίσοφ, πρόβαλαν την πρόφαση ότι κυρώσεις μπορεί να έχουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Μα πόσο παράφορα αντιφατικοί μπορεί να είναι; Εάν η αιτιολογία τους αληθεύει, γιατί τότε εψήφισαν και επέβαλαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας και Λευκορωσίας;
Ο δε πρωθυπουργός της Ελλάδος, δια να απαλύνει την απογοήτευση/δυσαρέσκεια των Ελλήνων, είπε, μετά την σύνοδο κορυφής, ότι «η απειλή των κυρώσεων είναι το καλύτερο εργαλείο για να ασκήσουμε πίεση…». Αυτό ασφαλώς δεν πείθει τον λαό και τούτο διότι οι απειλές κυρώσεων υφίστανται τώρα για αρκετό χρονικό διάστημα και ο Ερντογάν ούτε καν τις έβαλε υπόψη του. Τουναντίον, ο Τούρκος πρωθυπουργός φαίνεται να τις εκλαμβάνει αυτές σαν πράσινο φως για να συνεχίζει τις παράνομες δράσεις του. Αυτό αποδεικνύεται από την αντίδρασή του στις προ ημερών αποφάσεις του Συμβουλίου όπου αποκάλεσε θετική την στάση των «λογικών χωρών» της ΕΕ και ότι ούτε στην επόμενη σύνοδο των ηγετών τον Μάρτιο του 2021 θα παρθούν αποφάσεις που θα πλήττουν την Τουρκία. Μάλλον τον αποθράσυναν στο σημείο που εκστόμισε ότι: «Υπάρχουν τώρα πολλά δικαιώματα που τα κράτη μέλη της ΕΕ πρέπει να δώσουν στην Τουρκία.» Κατά πάσα πιθανότητα τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα που έχει εις νουν ο Κος Ερντογάν θα είναι εις βάρος της Ελλάδος.
Το άλλο που είπε ο Κος Πρωθυπουργός μετά την σύνοδο ήτο: «..δε φτάνει να έχεις δίκαιο, πρέπει να πείθεις και τους άλλους για το δικό σου δίκιο.» Αυτό αληθεύει. Σε αυτήν την περίπτωση όμως στο τι πρέπει να πειστούν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους δεν είναι για το δίκιο της Ελλάδος και Κύπρου – αυτό το γνωρίζουν, δεν είναι κουτοί- αλλά το ότι το δίκιο της Ελλάδος και Κύπρου είναι και το μακροχρόνιο οικονομικό όφελος της ΕΕ. Αυτό θα είναι μάλλον πολύ δύσκολο, εάν όχι αδύνατο και τούτο διότι οι πολιτικοί των χωρών αυτών προσβλέπουν στο άμεσο οικονομικό και ως εκ τούτου πολιτικό όφελος τους. Μια διέξοδος αυτού είναι να εφαρμόσουμε το δώσε και πάρε με σθεναρότητα και αποφασιστικότητα και να μην διαπραγματευόμαστε πολιτισμένα, λογικά, ηθικά, και με το ευαγγέλιο στο χέρι. Δηλαδή, θα ψηφήσω αυτό που προωθείς εσύ διότι το θεωρείς δίκαιο και σωστό εάν ψηφήσεις αυτό που θεωρώ εγώ δίκαιο και σωστό.
Ας συνειδητοποιήσουμε όμως ότι μεσοπρόθεσμα, ο Ελληνικός λαός πρέπει να κάνει κοινωνικές/οικονομικές θυσίες δια την ανάπτυξη μίας στρατιωτικής υσχής που θα την σέβονται εχθροί και φίλοι (ίσως όπως του Ισραήλ) και τούτο διότι δυστυχώς έχουμε γείτονα την Τουρκία. Το να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Ευρώπης είναι άλλη μια λύση αλλά προς το παρόν μη εφικτή (λόγω της Γερμανίας).
