Σιμόν ντε Μποβουάρ-Έρωτες ,φιλοσοφία και πάντοτε επίκαιρα αποφθέγματα της φεμινίστριας που έφυγε σαν σήμερα το 1986

H Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1908  και έζησε στο Παρίσι. Ο πατέρας της, απόγονος ευγενών, εργάσθηκε ως δικολάβος. Συντηρητικών πεποιθήσεων ήταν παράλληλα άθεος και είχε καλλιτεχνικές ευαισθησίες.

Η μητέρα της ήταν καθολική, μεγαλοαστή. Η οικογένεια έχασε την περιουσία της λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ωστόσο πρόσφερε στη Σιμόν την παιδεία που θα της επέτρεπε έναν καλό γάμο.

Αντίθετα η Σιμόν σε ηλικία 14 ετών αναδέχθηκε τον αθεϊσμό,  ενώ αργότερα ξεκίνησε έναν κύκλο σπουδών με μαθηματικά, λογοτεχνία και φιλολογία, καταλήγοντας να σπουδάσει φιλοσοφία στη Σορβόννη.

Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ και ο Ζαν Πολ Σαρτρ

Εκεί γνώρισε στα 21 της,τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, τον μόνο συμφοιτητή της που έμελλε να αποφοιτήσει με υψηλότερο βαθμό από τον δικό της.Η πνευματική τους ένωση διατηρήθηκε μέχρι το θάνατό του το 1980.

Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ και ο Ζαν Πολ Σαρτρ ήταν ένα από τα πρώτα ζευγάρια με ανοιχτή σχέση σε μια εποχή που η σεμνοτυφία και οι τύποι κρατούσαν τους γάμους και τις μακροχρόνιες σχέσεις

Αυτό προκύπτει από την αποκάλυψη μίας επιστολής της Ντε Μποβουάρ που για πρώτη φορά έρχεται στο φως και φαίνεται να αποκαλύπτει όχι μόνο τον μεγάλο έρωτά της για έναν άντρα 18 χρόνια μικρότερο της, αλλά και την πραγματική της άποψη για τον γάμο.

Στην επιστολή που ευρισκόμενη στο Άμστερνταμ έγραψε προς τον νεαρό και που δημοσιεύθηκε από τη γαλλική εφημερίδα “Le Monde” αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Λατρεμένο μου παιδί, είσαι η πρώτη, απόλυτη μου αγάπη, αυτή που ή συμβαίνει μια φορά στη ζωή των ανθρώπων ή μπορεί και ποτέ. Πίστευα ότι δεν θα ξεστομίσω ποτέ αυτά τα λόγια, που όμως μου έρχονται τόσο φυσικά στα χείλη, όταν σ’ αντικρίζω – σε λατρεύω. Σε λατρεύω με όλο μου το κορμί και την ψυχή… Είσαι το πεπρωμένο μου, η αιωνιότητά μου, η ζωή μου». 

Claude Lanzmann, αριστερά, στην Αίγυπτο με τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ και τον Ζαν Πολ Σαρτρ, 1967.

 Η Μποβουάρ έγραψε εξαιρετικά μυθιστορήματα και φιλοσοφικά δοκιμία συχνά με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Το γνωστότερο έργο της υπήρξε «Το δεύτερο φύλο» μια φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών.

Τα κείμενα της ξεχωρίζουν πάντα, επειδή επικεντρώνουν στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, προσφέροντας την υποδομή του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος είκοσι πέντε χρόνια πριν τη συγκρότησή του.

Η ίδια έχει πει μιλώντας για την ζωή της:

Στις αντιλήψεις τους το μέλλον μου ήταν σαφώς προδιαγεγραμμένο. Στα 20 μου θα παντρευόμουν, θα περνούσα μια ζωή μητέρας και κυρίας του κόσμου εγώ όμως πήρα την απόφαση να μην υπακούω.

Δεν είχα καθόλου την εντύπωση ότι έκανα κάτι κακό.Την σχέση μου με τον Θεό ,την είχα τακτοποιήσει — με τον τρόπο μου.

Ωστόσο ένα βράδυ στη Λιμουζέν που έκανα διακοπές έκανα μέσα μου μερικές ερωτήσεις. Ήταν μια πανέμορφη νύχτα, έβλεπα τ’ αστέρια, άκουγα το κελάρισμα μιας κρήνης• το χώμα μοσχομύριζε. Είπα στον εαυτό μου: το ότι δεν υπακούς, το ότι λες ψέματα, είναι κι αυτά αμαρτίες.

Και τότε μού έγινε μια αποκάλυψη απόλυτα εκθαμβωτική• ποτέ δεν απαρνιόμουν πράγματα που μ’ ευχαριστούσαν επειδή δήθεν ο Θεός τα απαγόρευε. Άρα δεν πίστευα πια σ’ εκείνον!

Μονάχα που δεν τόλμησα να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα σε κανένα ήταν το  μυστικό μου τότε.

Γνωστά τα αποφθέγματα της

«Μία γυναίκα νιώθει πως γέρασε, από τη στιγμή που οι άλλοι παύουν να την κακολογούν.»

«Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι.»

«Είναι τα γηρατειά μάλλον παρά ο θάνατος που είναι το αντίθετο της ζωής»

«Τους αρέσει να σκοτώνουν το χρόνο τους περιμένοντας το χρόνο να τους σκοτώσει.»

«Η μοιρολατρία θριαμβεύει επάνω σ’ αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτήν.Άλλαξε τη ζωή σου σήμερα. Μη στοιχηματίζεις στο μέλλον, ενέργησε τώρα χωρίς καθυστέρηση.»