Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει αυτό το φαινόμενο σε άλλη χώρα στον κόσμο. Στην Ελλάδα πάντως, στην ιστορία του νέο-Ελληνικού θεάτρου έχουμε αρκετά παραδείγματα ζευγαριών, που συγκρότησαν θιάσους και διέπρεψαν κάνοντας πολύ μεγάλες επιτυχίες – αναλαμβάνοντας και τον ρόλο του παραγωγού.
Σήμερα επέλεξα 8 ζευγάρια, που έγραψαν ιστορία στο Ελληνικό θέατρο. Ζευγάρια που γνωρίστηκαν στην δουλειά, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν – ή και όχι – έκαναν θίασο, ανέβασαν παραστάσεις, άλλες με επιτυχία κι΄ άλλες αποτυχημένες… αλλά που άφησαν ιστορία.
Παξινού – Μινωτής
Η Κατίνα Παξινού υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε να σταθεί στο εξωτερικό, να παίξει σε ταινίες του Hollywood, με μεγάλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες και να πάρει δεκάδες διακρίσεις και βραβεία – ανάμεσα στα οποία και ένα Oscar. Ξεκινώντας την καριέρα της στο θέατρο στην Αθήνα, ο πρώτος θεατρικός ρόλος της στην πρόζα ήταν το 1929, στο θέατρο Κοτοπούλη, και κάπου εκεί γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Αλέξη Μινωτή. Παντρεύτηκαν και συνεργάστηκαν από το 1932 μέχρι το 1940, χρονιά κατά την οποία εκείνη έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Τα χρόνια της κατοχής έφυγαν στο εξωτερικό και επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1952. Άρχισε ξανά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή, όπου ανέβασαν Ίψεν και Λόρκα, αλλά με κύριο πλέον ενδιαφέρον στις παραστάσεις αρχαίων θεατρικών έργων. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου και ανέβασαν μεγάλα έργα, μεγάλων συγγραφέων. Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπρεχτ «Μάνα κουράγιο».
Χορν – Λαμπέτη
Δύο μεγαθήρια. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Δύο τεράστιες προσωπικότητες, που συγκρούστηκαν, ερωτεύτηκαν, έπαιξαν μαζί, έκαναν θίασο, στήριξαν κινηματογραφικές ταινίες και χώρισαν. Δεν γινόταν αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν μια ήρεμη ζωή ενός “κανονικού” ζευγαριού. Η πρώτη τους γνωριμία έγινε στην σχολή Κοτοπούλη, όπου η Λαμπέτη στα 15 της πήγε να δώσει εξετάσεις και ο Χορν -που ήταν στην επιτροπή – την έκοψε. Τα χρόνια πέρασαν και το 1953, η Λαμπέτη παντρεμένη με τον Μάριο Πλωρίτη, ανεβάζουν μια παράσταση όπου παίζει και ο Χορν. Κι ακολούθησε κι’ άλλη παράσταση με τον Χορν, ήρθαν και οι ταινίες… και η αντιπάθεια που του είχε η Λαμπέτη αντικαταστάθηκε από τον έρωτα. Ζήτησε συγνώμη από τον Πλωρίτη και έπεσε στην αγκαλιά του. Έφτιαξαν τον δικό τους θίασο, ανέβασαν παραστάσεις, έκαναν περιοδείες, “κονταροχτυπήθηκαν”, τσακώθηκαν, πέρασαν μαζί κάποια παθιασμένα χρόνια. Το 1955 έμεινε έγκυος. Έκανε έκτρωση γιατί δεν ήταν σίγουρη. Έφερε σαν πρόσχημα το θέατρο και την καριέρα. Όπως είχε πει: “Αν έκανα παιδί, έπρεπε να αφήσω το θέατρο τουλάχιστον 5 χρόνια για να το μεγαλώσω, όπως θα ήθελα εγώ.” Ενώ σε μια άλλη της συνέντευξη είπε: “Τι κρίμα να μην έχω έναν παιδί από αυτόν τον άντρα”.
Μυράτ – Ζουμπουλάκη
Η Βούλα Ζουμπουλάκη προερχόταν από Έλληνες της Αιγύπτου, και ήταν παιδί μιας οικογένειας καλλιτεχνών. Mε τον Δημήτρη Μυράτ γνωρίστηκαν στην Σχολή του Εθνικού και παντρεύτηκαν στη γενέθλια πόλη της, το Κάιρο, το 1951. Αν και ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν στο «Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα», στο θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή – όπου τότε ο Μυράτ ήταν διευθυντής – έγινε αληθινά πρωταγωνίστρια όταν από το 1957 άνοιξαν το δικό τους θέατρο. Ήταν το σπίτι τους κυριολεκτικά. Στο “θέατρο Αθηνών” λοιπόν, έπαιξαν μαζί όλα τα χρόνια. Αυτό που πρέπει να πω, είναι, ότι μέχρι το 1968 ήταν μέλος του θιάσου και ο Μυράτ έβαλε το όνομά της στην ταμπέλα του θεάτρου ως θιασάρχη, μετά από 17 χρόνια που ήταν μαζί. Μετά από 17 χρόνια μπήκε στην μαρκίζα το: “Θίασος Μυράτ- Ζουμπουλάκη”.
Αναλυτή – Ρηγόπουλος
Ο Κώστας Ρηγόπουλος και η Κάκια Αναλυτή ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1955 και μόλις τρεις μήνες μετά τη γνωριμία τους, παντρεύτηκαν. Η Κάκια ήταν τότε 18 χρονών και σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ο Κώστας ήταν 25 και έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο της υποκριτικής, έχοντας τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Γνωρίστηκαν σε ένα συνοικιακό θεατράκι της Καλλιθέας στο έργο «Φιόρο του Λεβάντε». Αυτό ήταν. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Έτσι αστραπιαία. Κι από τότε πέρασαν χρόνια, δούλεψαν, έγιναν γνωστοί, έφτιαξαν το δικό τους θέατρο και θίασο. Μάλιστα το 1974 ανέβασαν την παράσταση “Αγάπη Μου Ουά-Ουά” (φωτογραφία επάνω), που έμελλε να γίνει από τις πιο πετυχημένες στην ιστορία του θεάτρου. Παιζόταν για 12 συνεχείς σεζόν.
Αλίκη – Δημήτρης
Μια σχέση, ένας έρωτας, ένας γάμος γεμάτος αγάπη και κόντρες! Γεμάτος με δόξα και τσακωμούς. Γνωρίστηκαν στην σχολή του Εθνικού θεάτρου όπου εκείνος τέλειωσε με «Άριστα» και εκείνη με «Λίαν καλώς». Ξεκίνησαν την καριέρα τους ο καθένας στους δικούς του δρόμους- αλλά πάντα παρακολουθώντας ο ένας τον άλλο. Μέχρι που πια δεν πήγαινε άλλο… της πρότεινε να παντρευτούν. Σοκ και δέος στην εγχώρια show biz. Φτιάχνουν και τον δικό τους θίασο. Εκείνος ονειρεύεται σοβαρά έργα, μεγάλων συγγραφέων και επιλέγει “Του φτωχού τ’αρνί” και τον ”Πειρασμό”του Ξενόπουλου. Παταγώδης αποτυχία και τα δύο. Ο κόσμος στέλνει το μήνυμα στην Αλίκη πως δεν την θέλει σε σοβαρούς ρόλους. Ο Σακελλάριος γράφει ειδικά για την Αλίκη το “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”. Θρίαμβος! Στον Δημήτρη δεν αρέσουν αυτά. “Είναι φτηνοί και εύκολοι ρόλοι. Στη συνείδηση του κόσμου μένεις με μεγάλους ρόλους”, λέει. Από αυτό, άρχισαν οι πρώτες διαφωνίες και τα πρώτα σύννεφα στη σχέση τους, μέχρι που η Αλίκη- κρυφά – αγόρασε δικό της θέατρο. Η τελευταία παράσταση που έπαιξαν μαζί ήταν το 1974 στην “Ωραία μου Κυρία”. Ξαναβρέθηκαν πάνω στην σκηνή 10 χρόνια μετά στο “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα”, με τεράστια επιτυχία και τον επόμενο χρόνο ξανασυνεργάζονται για τελευταία φορά στη “Φιλουμένα Μαρτουράνο”.
Καρέζη- Καζάκος
Το φθινόπωρο του 1966, στα γυρίσματα της ταινίας «Κονσέρτο για Πολυβόλα» της Φίνος Φιλμ, η Τζένη Καρέζη ερωτεύτηκε παράφορα τον τότε ανερχόμενο ηθοποιό Κώστα Καζάκο, με τον οποίο είχαν συναντηθεί και στο παρελθόν, αλλά δεν του είχε δώσει καμία σημασία. Ο κεραυνοβόλος έρωτας του ζευγαριού ήρθε μέσα από μια παρτίδα τάβλι. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων στα γυρίσματα, συνήθιζαν να παίζουν τάβλι για να περάσει η ώρα. Κάπως έτσι, σε μια παρτίδα, ήρθε ο έρωτας. Έκτοτε έμειναν μαζί 26 χρόνια, έκαναν ένα γιο, και δημιούργησαν μεγάλες θεατρικές επιτυχίες ως “θίασος Καρέζη-Καζάκου”. Κορυφαία στιγμή τους «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλη και το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνα Γουλφ» σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Χώρισαν το 1992, τότε που η Καρέζη έφυγε από την ζωή χτυπημένη από καρκίνο.
Φέρτης – Καλογεροπούλου
Άρχισε να γίνεται γνωστή το 1964, όταν πήρε το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία «Γάμος αλά Ελληνικά». Η Ξένια Καλογεροπούλου είχε σπουδάσει στο Λονδίνο και όταν τέλειωσε επέστρεψε στην Ελλάδα όπου λίγο αργότερα άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο. Στα γυρίσματα κάποιας ταινίας της, επισκέφτηκε το πλατό ο Γιάννης Φέρτης. Η αρχική τους γνωριμία εξελίχθηκε σε συνεργασία την επόμενη χρονιά στην ταινία «Αγάπη και θύελλα». Και η συνεργασία με τη σειρά της εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα, αφού κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι δύο ηθοποιοί έγιναν ζευγάρι και τέσσερα χρόνια μετά, παντρεύτηκαν. Δημιούργησαν μαζί ένα θίασο και δούλεψαν στο θέατρο από το 1965 έως το 1975, ανεβάζοντας αξιόλογες παραστάσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο μου είχε κάνει εντύπωση το έργο που τους είχα δει πιτσιρικάς, «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες», με τον Φέρτη να παίζει έναν τυφλό νεαρό συνθέτη και τραγουδιστή…
Αλεξανδράκης – Γαληνέα
Εκείνος ο απόλυτος «ζεν-πρεμιέ» του ελληνικού κινηματογράφου, εκείνη μια ανερχόμενη ηθοποιός του θεάτρου. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Νόνικα Γαληνέα γνωρίστηκαν το 1969 στη σκηνή του θεάτρου «Μετροπόλιταν» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας που παιζόταν το έργο «Μεγάλα Χρόνια» του Γεώργιου Ρούσσου. Εκείνος παντρεμένος, εκείνη σε διάσταση. Ο έρωτας όμως είχε ήδη ρίξει τα βέλη του. Η σχέση του Αλεξανδράκη με τη Γαληνέα κράτησε 21 χρόνια. Έζησαν ένα μεγάλο έρωτα, δεν παντρεύτηκαν ποτέ και δούλεψαν μαζί στο θέατρο ανεβάζοντας πολλές επιτυχημένες παραστάσεις στις δεκαετίες του΄70 και ΄80 ενώ έγραψαν θεατρική ιστορία δημιουργώντας δύο σκηνές: το Θέατρο Ιλίσια και το Στούντιο Ιλίσια.
NIKOS ONLINE
